Kreksiewerk

Ik had in een eerder blogje beloofd hierop terug te komen dus bij deze:

In de uitgeverswereld - maar ook daarbuiten - werd nogal met 'n scheef oog gekeken naar de makers van pornobladen. Dat was niet alleen omdat het onderwerp eh... vrij direct was maar ook omdat het aan de kwaliteit nog wel eens wat wilde mankeren. Toen porno begin jaren zeventig van de vorige eeuw de vrije teugels kreeg probeerden heel veel mensen daar een graantje van mee te pikken. In minder dan geen tijd verschenen er ontelbare bladen op die nieuwe markt waarvan de meeste titels overigens al na een paar afleveringen roemloos verdwenen: We waren wel happy met die nieuwe vrijheid maar helemaal gek waren we nou ook weer niet. De vibrators die Wish anno nu aan de man brengt koop je ook maar één keer.

Wat bleef was kwaliteit: Van al die nieuwe reeks seksbladen bleven er dan ook maar een paar overeind. Candy, Chick, Rosie en Tuk werden de enige titels die men zich na de initiële hausse nog kon herinneren. Maar ook toen bleven de critici kritisch: Ondanks dat de bladen "door niemand gelezen werden" bleven de negatieve reacties op ons afkomen. Vandaar dat we er nogal op gebrand waren om een degelijk product af te leveren.

Dus ja, we werden ook kritisch, met name op onszelf. Zet je iets op papier om dat te laten publiceren dan is het wel zo belangrijk dat dit zonder spel-, taal- of grammaticale fouten gaat en dat geldt in de pornobusiness nog eens dubbelop: Letterlijk elk argument wordt aangegrepen om jouw publicatie de grond in te boren.

Nou was dat in de begintijd van mijn carrière bepaald geen lolletje: Het was de periode vóór Desk Top Publishing zijn intrede deed. Ergo, het was letterlijk knippen, plakken en er verder maar het beste van hopen. Dus ja, bijna alles wat gedrukt werd werd vergezeld van de nodige typografische blunders. Bladen, boeken, encyclopedieën, ze stonden er vol mee. Pas toen WordPerfect ter wereld kwam - een programma dat origineel bedoeld was om advocaten behulpzaam te zijn om vlekkeloze teksten bij rechtszaken in te leveren - werd "autocorrect" enigszins acceptabel.

Voor dat zover was had ik m'n eigen autocorrect ontwikkeld. In m'n hoofd dan. Op school kreeg ik negens en tienen voor taal ofschoon ik regels als "onvoltooid verleden tijd" nooit begrepen heb: Ik voelde het gewoon aan als iets "verkeerd" geschreven was.

Fast forward naar 2012 en ik schrijf mijn eh... memoires. Twee keer nagelezen en alle fouten (en dat waren er nogal wat, zie het vorige blogje) er uitgehaald. De uitgever denkt daar echter anders over dus gaat het manuscript naar een expert die niet minder dan tweehonderd blunders rechttrekt. Op 135 pagina's...

Maar verdraaid, als ik het hele verhaal nog eens nalees blijken er nog veel grotere flaters in te staan. In een verhaal over Keesje blijkt ze even verderop ineens Fientje te heten en de club in Ermelo is aan het eind op wonderbaarlijke wijze naar Volendam getransporteerd.

Nóg eens door de hele tekst dus. Rariteiten er uitgehaald, kruisje geslagen en wederom opgestuurd. Enige tijd later komt de gezette versie terug en verdraaid, er staan wéér fouten in, zij het nu andere. Lijst met herstelwerkzaamheden naar de uitgever dus die ze netjes uitvoert.

Om daar nog wat eigen correcties aan toe te voegen.


Ik schrijf al iets meer dan vijftig jaar maar er komt een dag dat ik ook een vlekkeloze tekst aflever. Heus!


Twitter Facebook LinkedIn Volgen



Tweestrijd

Interview

Waarom geef je je royalties weg?

Nieuwe hoofdstukken?

Kreksiewerk